Nga Mimoza Prifti

Sot, rrugëzës ku punoj, është “Dita e Mënçurise”.

Të rinj që zbresin nga autobuzi për tu drejtuar qëndrës së të moshuarve. Qëndra hap dyert për të rinjtë në datën 28 të çdo muaji. Të rinjtë dhe të moshuarit kalojnë disa orë së bashku. Të moshuarit tregojnë histori nga jeta e tyre dhe të rinjtë dëgjojnë me vëmendje. Qeshin hera herës, pse jo pyesin dhe të habitur.

Tek hyrja përshëndeten me njëri tjetrin si miq të përhershëm, për tu drejtuar më pas tek salla e ngrohtë ku do të zhvillohet biseda. Pranë oxhakut, qëndron një zotëri tek 80-at. Shtrëngon duart me gjithë mysafirët e më pas rehatohet kolltukut të hirtë. Është shtatlartë, bjond me flokë disi të rëna, me sy të mëdhenj e të hirte, me një fytyrë të mprehtë e të ftohtë.

– Kam emër shenjtorësh, thotë Ai. Emrin e shenjtit trim dhe guximtar. Në Gjermani ku dhe jam lindur, emri im është nga më të nderuarit. Do desha të kisha patur sadopak guximin e shenjtit që mbaj për emër. Kur inteligjenca dhe guximi bashkërendojnë atëherë mençuria bashkëudhëton me njeriun.
U linda në jug të Gjermanisë, në rrethinat e Munich-ut. Në një nga qëndrat karakteristike të arkitekturës, historisë, artit dhe muzikës shpirtërore gjermane. U largova fëmijë prej andej për të vijuar më pas studimet dhe rrjedhën e jetës. Përlotem i malluar kur kthej kokën pas, përlotem për njerëzit e humbur, për gjërat që s’kam mundur të bëj. Ndihem i ligështuar për kurajon e munguar, për ego-n dhe krenarinë e tepruar, për dashurinë e humbur, për….

Jeta do të ishte shumë më e bukur në se do ti zbriste vitet një nga një. Sot jam 86 vjec, e mgjithatë nuk do ta ndërroja me 18-ën. Në se jeta do të fillonte nga sot atëherë në rini do të kisha ëndrrat, kurajon, njohjen, pjekurinë dhe mençurinë e sotme! Rrjedha do të ishte shumë herë më ndryshe.
Zonja e bukur që kam në krah është Mary, katër vjet më e re se unë. U takuam në këtë qendër, vetëm disa vite më parë. Gjermane e lindur dhe ajo, në Bamberg, në qytetin jugor përgjatë lumit. Kur e pashë “për herë të parë” humba syve të saj. Harrova moshën, harrova gjithçka. U ktheva dekada pas.
Hapa ditarin, Dhe…

Ndalova vjeshtës së largët në qytetin Bamberg, rrugës me blinj, syve të vajzës së panjohur, buzëqeshes magjike të saj. Nëna dikur më pat thënë: Ëndrrat nuk shfaqen rastësisht asnjëherë. Në se i lë të shkojnë, të mbajnë peng tëre jetën. Por unë nuk pata kurajon ti ndiqja ato.
Darkave, netëve.. me një gotë verë para, hapja kanatet e shpirtit e ëndrrës fundosesha i tëri. Putheshim marrëzisht, përqafoheshim, humbisnim si të marrë. Por mëngjesi, kafja e errët i mbyllte pashpirtërisht të gjitha dritaret. Nuk mund ta puthja më buzëve, as gushës, as kraharorit. Nuk mund ti thosha veshit “Të dua fort o shpirt”. Vishja hijen e seriozitetit burrëror e nisja rrugëtimin sfilitës të ditës. Dhe kështu kaluan dekada të tëra.

Viti 2015, prag Shën Valentini.

Bashkë me mëngjesin na servirën dhe një kartolinë, një kartolinë qe do të shkruhej nga Ne ditën e Shën Valentinit. Atë 14 Shkurt organizohej një ballo me maska. Një ballo, si dikur në sallonet aristokrate franceze të organizuara nga Mbreti. Të gjithë pjesëmarrësit duhet të kishin maskë, zonjat veshur në fustane të gjata mondane dhe burrat në kostumet tradicionale. ” Dikush” do të zgjidhej në fuqinë e “Mbretit” dhe Ai do të përzgjidhte i pari damën e tij. Më pas Ne të tjerët. Në fund të mbrëmjes do të shkruanim dhe do ti dhuronim kartolinën “të zgjedhurës” sonë.

Zonjat kishin veshur fustane të tilla që vinin bukur në pah të vetmen pjesë të dukshme – supet. Një sallon gjigand me supe të mrekullueshme femërore që lëviznin si valët e detit nën ritmin e muzikës. Unë qëndroja i tërhequr në një cep të sallës, dhe i qetë shihja vallëzimin e supeve. Sytë më ngelën tek dama me fustan të kuq; kishte supet më të bukura, më perfekte, e më joshëse që më kishin zënë sytë ndonjëherë. Kjo ështe “e zgjedhura” ime, mendova. Ndoshta do të përfundoja “në burg” ose “me kokë të prerë”! Këto supe si të skalitura me dorë nga Zoti me siguri do të jenë përzgjedhja e “Mbretit”.

Por jo, këtë here do “të vrisja “Mbretin. Isha i magjepsur, i shastisur, i përhumbur në përjetësi. Bëra “një vrasje” atë natë, vrava një “Mbret”. Për një vallëzim të vetëm, për një sup të magjishëm femëror.

E rrëmbeva krahëve Zonjën në të kuqe e vallëzova i dehur me të. Kapërceva maskën për të humbur syve të saj. Syve që buronin buzëqeshjen e endrrës që më gërryente prej dekadash. Dhe, nuk e lashë më të ikte, pë ta mbajtur përjetësisht parajsë duarve të mia. Ëndrra që mban emrin Mary, emrin e vajzës nga Bamberg, qytezës në jug të Gjermanisë.

———————————
Si sot 8 vite para keto rreshta casti. Ky cift i bukur jeton jeton mes engjejsh sot. Nga historite me te bukura qe kam pare e degjuar. Historite e njerezve te thjeshte jane historite qe bejne histori).