Nga Dhimitër Gjoka

HIMARIOTI

Në vlagën e tokës,
u rrite si Ante.
Në tramundan të kohës,
pishtar si Promete.

Porsi deti i zemëruar,
gjoksin ball në suferin.
U ngrite i trimëruar,
te shtrenjtë pate lirin.

Nuk të mposhtën rrebeshet,
gjakatarët dhe mamuthët.
Su gënjeve nga persheshet
nga kushdo nga të paudhët.

Ti hero , Ti penë e shkruar,
Puntori mjeshtëror,
Ti njeri i fisnikëruar,
Himarioti i përkor.

NUSE QE S’PLAKESH KURRE

Eh, vendlindja ime .
Ku ka si Himara.
Në mijërat vegime,
më shfaqesh e para.

Eh, vendlindja ime,
Nuse që s’ plakesh kurrë.
Në mijërat vegime,
të ndrit ai nur.

Eh, vendlindja ime,
C’ dashuri më mbjell ?
Nga mijërat vegime
Ti më vjen si diell.

Himariotët janë Damjan*

Gjëmon deti, gjëmon mali,
bubullin e vetëtinë,
Zgjohen shekujt nga përgjumja
Sjellin diellin që ndrin.

Mbi kala flet historia,
Gurët bashke në rradhë janë,
Flasin për trimat e shkuar,
Ngjeshur brezit jatagan.

Zgjedhë kurrë nuk pranuan,
Të gjithë trima kapedanë.
Për lirinë u flijuan,
Himariotët janë Damjan.

*Damjani – Himarioti që për liri me zgjuarsi ,guxim dhe trimëri i hyri në cadër Sulltan Sulejman Kanuniut për ta vrarë atë