Nga Mimoza Prifti

Nje enderr e frikshme e zgjoi nga gjumi.

Nje dore e padukshme e goditi dhe e rrezoi nga shtrati. Djerse te ftohta i mbuluan ballin, buza ju tha e nje sembim i forte zemre pothuajse e la pa fryme.

U perpoq te ngrihej por s’mundej, syte i ishin erresuar e koka ishte renduar. Zvarre zvarre mundi te shkoje deri tek dera, te ngrihet ne gjysem e te mbeshtetet pas saj. Pikerisht atehere, ne dere do te shfaqej serish ajo, Monstra e vet. Do ti jepte nje tjeter goditje ne koke, akoma me te forte per ta cuar ne gjumin e vdekjes.

Nuk di sa kohe fjeti, ndoshta nje jave..ndoshta nje muaj.

Kur hapi syte, drita e verdhe e dhomes nuk mundi ti thoshte asgje. Cfare ishte kjo qetesi varri? Po keto mure te zbehta e pa jete? Po njerezit ku jane?

U perpoq te gjente sa ishte ora..mos valle ishte vone per shkolle?

Po keto tuba hundes cfare jane? Po keto vazo me leng qe pik pik derdhen damareve te dores?
Nuk po kuptonte asgje, ku ndodhej keshtu?

Po emrin si e kishte? Sa vjec ishte? Kush ishte familja e saj?

Levizja e monitorit dhe zilja e befte zgjuan infermjeren nga gjumi. Rendi me shpejtesi drejt dhomes se Kristines, e me pas per te lajmeruar gjithe pavionin per kthimin ne jete te saj. Te tjera infermjere nxituan e gezuan drejt vajzes ne dhomen 11.

17 vite me pas.

Nje Zonje e hijshme, veshur ne te bardha, ndaloi para kembeve te lypsarit. Hapi canten, nxorri kuleten dhe me pas nderroi mendje. U mendua nje cast dhe e ftoi te hante dreke me te ne lokalin murit te te cilit ai ishte mbeshtetur. Burri u egersua dhe ja beri me shenje te largohej.

Ajo buzeqeshi, i zgjati doren dhe u prezantua: me quajne Kristina.

– A mund te kem nderin te ha dreken ne prezencen tuaj?

Burri uli koken, pa rrobat e tij te vjetra e te grisura vende vende, ndjeu eren e forte qe kuterbonte prej tyre. Lote te nxehte i rreshqiten syve. Perse po e lendon kjo grua? Perse tallet me dhimbjen dhe varferine e tij?

Ndjeu krahet e dy djelmoshave ta ngrene nga toka, ta ndihmojne te hyje ne restorant, per tu larguar me pas ne pune te tyre.

Hera e pare pas vitesh qe hante nje supe te ngrohte. Ja kishte harruar shijen veres, mishit te zgares, specave te ferguar. Dhe tavolines se paster, luleve te fresketa qe e zbukuronin ate. Kishte harruar aromen femerore tu buzeqeshte diteve te tij. Nuk e conte koken nga pjata, nuk guxonte te shihte gruan ne sy.

Do te te tregoj nje histori, e nisi biseden Zonja.

Shume vite para Nena ime kerkonte nje jete te lire, pa femije e pa proekupime pas vetes. Nje nate me goditi per vdekje, erresires me hodhi ne rruge, ndane nje koshi plehrash. Isha femije atehere, sa kisha mbushur 12 vjec. Nuk isha si femijet e tjere, sy mbyllur shihja e ndjeja gjithcka, kuptoja me shume sec duhej. Nena nuk mund ta pertypte kete fakt, me urrente me shpirt. Me ofendonte e dhunonte shpesh.
Nje nate vendosi te me largoje perfundimisht nga jeta e saj.

Ashtu gati te vdekur, nje Zoteri i mire dhe i dhembshur me mori ne krahe e me coi ne spital. Kur dola nga gjendja kome, nuk mbaja mend asgje, madje as emrin tim. Infermjeret me treguan per zoterine qe me solli ne spital, Ai vinte cdo dite per te pyetur, dhe cdo here linte nje kokerr molle per mua.
U deshen vite qe kujtesa te me kthehej pjeserisht, pjeserisht sepse castet e dhimbshme jane fashitur disi por nuk kam harruar qe dikush u kujdes per mua, dikush me mbajti ne jete.

I moshuari nuk mundi ta mbante veten, nuk e kish menduar se vogelushja e dikurshme nje dite do te kujtohej per te. Me lotet qe i rridhnin syve i puthi doren Kristines, uroi ne heshtje qe ky cast te zgjaste pa fund.

Kam shtepi te madhe, i thote Kristina, me oborr te gjere, me lule e peme. Dua te vish e te jetosh me Ne, kam nevoje per Ty. Te mbash ne krah femijen tim, te kujdesesh e te kendosh me te, te kujdesesh per lulet dhe zogjte, te me presesh kur kthehem nga puna si prindi femijen.

Une nuk kam prinder, por Ti je prindi qe me mbajti ne jete.

Pa pritur pergjigjen e zoterise i kerkoi kamarieres te paguante e ti therriste nje taksi.

*****

Sot, pas pese vitesh..

Kristina dhe i shoqi jane pronare te nje biznesi te suksesshem, David eshte Gjyshi i dedikuar dhe i dhembshur qe jeton prane familjes se saj.

Pas 5 vitesh lumturie, kete fillim Prilli te vitit 2023, Gjyshi David dhe vajza e tij Kristina hapen nje strehe te ngrohte, nje organizate bamirese ne ndihme te njerezve pa shtepi, per njerezit qe rrugen kane familje dhe shtepi.

Mirenjohja dhe humanizmi jane gjaku shpirteror, jane rrenjet e forta te dashurise njerezore.