Nga Martin Leka

Tashmë kur festa e zgjatur ka mbaruar, kur çmendina e urimeve me pjata plot në rrjete sociale ka filluar të venitet, kur mesazhet pothuajse të njëjta për të gjithë numrat që ke të regjistruar shkojnë me një klik (një i afërm i rrethit të parë më shkruante: -I nderuar, kam kënaqësinë tju Uroj Gëzuar Vitin e Ri 2024. I juaji filani?!), kur kazanët e mbeturinave poshtë pallatit janë mbushur dëng me kofshë gjel deti, sallatë ruse e gjer kadaif tirone, unë po i kthehem një riti thuajse të vdekur, kartolinave të shkruara me dorë.

Kur vinte postieri, dikur e në një kohë të vrazhdtë e të ngrohtë në dimër, ne nxënësit e rrethonim si të donim ti rrëmbenim diçka. Zhurma e të bërtiturat tona shpesh e nevrikosnin atë. Dhe ai fuste dyzinën e kartolinave në çantë e bënte sikur ikte. Atëhere ne pushonim. I hakërreheshim shpesh njëri-tjetrit pse bëmë potere e nuk rrimë në radhë e në qetësi. Sepse ne ishim shumë. Kur ne pushonim e postieri kishte bindjen se kishte vënë rregull, fillonte nga tufa e madhe e kartolinave të lexonte emrin e marrësit. Marrësi mund të mos ishim ne, por familjarë e të njohur, nga ku ne i merrnim dhe rishpërndanim.
Shkurt, kur vinte postieri në ditët e fundit të Dhjetorit, të gjithë rendnim pas tij. Postieri vinte dhe shtëpi më shtëpi. Trokiste në derë e ne na mblidhej në gjoks një shkulm gëzimi. Emocioni, përjetimi, ndijimi, prushi që ndjenim në zemër pas një kartoline në adresën tonë, ishte i papërshkrueshëm e na mbillte lot në sy. -E merr: ti. E dërgon: ai/ajo. I dashur filani. Me anë të kësaj kartoline, të uroj nga zemra Gëzuar Vitin e Ri 19… Uroj që ky vit të jetë viti i plotësimit të ëndrrave e dëshirave tua… Me dashuri, (emër, mbiemër, firma) Në të djathtë lart ishte pulla postare, në cep të saj vula e postës. Poshtë saj, adresa e dërguesit, adresa e marrësit.

Ky emocion, kjo ndjesi, ky prush e zjarr ishte si një ndjenjë, e cila nuk thuhet me fjalë. Pse jo, ishte si vetë dashuria. Ishte një dashuri. Dhe kjo e bënte festën të hareshme. Të pastër. Të bardhë si bora, që tashmë na ka harruar.

Teknologjia që ka vrarë kartolinat dhe festën, është e ftohtë. Pa ndijim. Pa emocion. Pa dritë. Eshtë akull.

Ndërsa ti mendon se je i vetëm në festën e të gjithëve, dikush ta prish rutinën e mendimit tënd ekstrem. Të gjen zemrekun e kurdisjes së orës tënde të festës së ngecur.

Gim Fagu, as këtë herë kur takohemi më rrallë për shkak të largësisë, gjen mënyrën për të dërguar “kartolinën” e vet në epokën digjitale. Të thjeshtë, të çiltër, të madhe si vetë ai. Të merr në telefon e të uron siç di vetë. Bëri atë që duhej të bëja unë në fakt. Kaq u desh të kujtohesha edhe për kartolinat…
Kel Demi as nuk më mori, as nuk e mora në telefon. As urim nuk i dërgova. As në facebook. As në Instagram. As në Threads. As në Twitter. As në WhatsApp. Kartolinë jo e jo.

Nga Keli mora urimin më të bukur që kisha marrë ndonjëherë që nga koha e zhdukjes së kartolinave. Nga Kel Demi që “nuk di të shkruajë” urime. Kjo që shkruan ai është si një epitaf mbi varrin e kartolinës së vdekur:

“Nuk di të bëj urime. Nuk është se s’dua, por nuk di. Kurrë nuk kam sajuar nga këto kartolinat virtuale, të cilat u shkojnë të gjithëve me një të goditur, as të çoj të njëjtin urim tek secili vetëm duke i ndërruar emrin në krye.

Nuk di të bëj urime. Do të mjaftonte vetëm një fjalë, por shqetësohem mos njerëzit kujtojnë se jam mëndjemadh, nëse nuk gjegjem shpejt dhe me bujari.

Nuk di të bëj urime. Hyj në ankthin e përgjigjes. Kërkoj fjalë, shprehje, të cilat të shkojnë sipas afërsisë a njohjes që kam me gjithëkënd. Kjo është një punë e lodhshme. Festa kthehet në hall, sepse mirësjellja ndodh të jetë dert. Bie ngushtë, nëse shkrova atë që duhet, që nuk duhet, urova ngrohtë apo ftohtë… a i dhashë gjithkujt hakën?

Nuk di të bëj urime. Tani që bota është kthyer e gjitha “copy paste” unë nuk ia them dot. Dëshiroj që festa të mbarojë, se unë nuk ia dal ta gëzoj, pasi nuk di të bëj urime. Fillikat, mbetem pa festë, sepse… nuk di të bëj urime”.

Nuk je fillikat, Kel Demi…
Kam një urim për ty, paradhënie për 2025: uroj të mos kesh në tryezë gjel deti made in OpenAI. Made in Baldushkun më mirë!