E si gur,
tretun thellë në Bunë,
po mytem
nga pak nën mall

Asgja ,
nuk ma ban
ma të thjeshtë,
largesën tande

Ta dish
rropamë qiejsh,
më kërcasin mbi kry,
n’vetima kujtimesh,
kur lutèm për ty

Çdo natë ,
brengash,
lotët ti derdha shirok
vargut,
sa me t’përmend
atje,
ndër vise t’mbrapshta

Mu desh ti ngjyeja
Buzët ngaherë
Me këtë bojë,
Vlen ,
Kur si zonjë përshëndetesh,
Të mos gërthitësh ,
Mjafton

Merreni idealin tim,
Ndershmërinë ndaj vetes
Dhe të tjerëve,
Atë ma përbuzën modernët,
Atë që,
Me njëmijë e sa betime nderi,
E valvita sa munda gjithë jetën
Si vyrtyt,
I juaji le të mbetet
Nëse vlen akoma,
Mua flamujjtë e saj mu grisën
Stuhive të kohës

Merreni hajmalinë time,
Fjalën,
Veç mos e murosni
Gjinjtë ti kullojnë gjak,
Gurët tia hedhin,
Mediokrët ,
Të pavlerët,
Ata që nxijnë
Çdo fletë

Merrmini të gjitha deliret
Madhështive,
Nuk i desha kurrë,
As të pabesët
Që të mbërthejnë në të tyret
Pabesitë

Ti kem të gjitha këto
Nuk më duhen,
I druhem të gjithës,
Kur nuk kam qetësinë,
Për bishti zvarritem ,
Si kali që rrotull i sillet vdekjes

Ua jap pa më të voglën mëdyshje
Të gjitha ,
Më besoni,
Dilemat i zhduka
Hamëndjeve të rrudhura ,
Kohëve pa zot,
Silikoni

Të mi ndrijë sytë thërrizë
Sa ti takoj buzët,
E ti mbyll sytë,
Ëndrrash

U shkërmoftë e pamundura
U bëftë shi yjesh,
E gacë e yllit tim,
Flakë le të ndizet

Shtigjeve,
Të ec me erën
Që më puth flokët,
Shkëmbinjve tu ngjitem,
E të rrok botën

Të harlis me barin
Ti marr erë tokës,
Të ngjitem majë pemëve,
Ashtu si dikur e vogël

Të mbledh puthje mëngjesi
Aty ku bie vesa,
Të mbështjell dashninë
Krahëve,
Me të rënë nata

Si në kohë të zamanit
Unë,
Mbesa e Zamanes
Të parëve t’ju kujtoj shpirtin,
E t’ju puth kujtimin